CSRD: wanneer en voor wie?
Vorige week publiceerde het vastgoed journaal een artikel over de noodzaak van het aanleveren van CSRD-informatie voor vastgoedbeheerders. Naast het regulier beheer worden beheerders sinds kort ook belast met het aanleveren van zo genoemde ‘CSRD-informatie’ ten behoeven van de gelijknamige CSRD rapportage.
De EU heeft de verplichte CSRD-rapportage geïntroduceerd met als doel het bewustzijn van duurzaamheid te vergroten en de bedrijfsvoering te verbeteren. Echter, de implementatie blijkt complex en niet consistent. Vastgoedeigenaren en beheerders moeten zich op zeer korte termijn aanpassen aan deze nieuwe regelgeving.
CSRD: wanneer en voor wie?
De CSRD-verplichting is van kracht vanaf 1 januari 2024 voor bedrijven die eerder ook al moesten voldoen aan de Non-Financial Reporting Directive (NFRD). Vanaf 2025 wordt duurzaamheidsrapportage verplicht voor grote bedrijven die voorheen buiten de NFRD vielen.
Volgens de Nederlandse wet wordt een bedrijf als groot beschouwd als het aan minstens twee van de volgende drie criteria voldoet: meer dan 250 medewerkers, meer dan 50 miljoen euro omzet per jaar, of meer dan 25 miljoen euro op de balans heeft staan. Volgens schattingen van de Sociaal Economische Raad (SER) zullen uiteindelijk tussen de 3.000 en 6.000 Nederlandse bedrijven een duurzaamheidsverslag moeten opstellen.
Hoe uit zich dit in de praktijk?
Hoewel de essentiële details voor de rapportage officieel nog aan de Nederlandse wet moeten worden toegevoegd, ontkomen vastgoedbeheerders er niet aan om tegen het einde van het jaar de benodigde informatie en hun duurzaamheidsdoelstellingen te verzamelen voor de eigenaren en huurders, die dit verplicht moeten opnemen in hun jaarrekening. Maar de detail uitwerking hiervan is nog niet voltooid.
Ondanks dat de daadwerkelijke uitwerking nog niet voltooid is, kan er wel al begonnen worden met het verzamelen van de eerste data. In de praktijk blijkt dat op het gebied van energie en water de data wel aanwezig is, maar zeer gefragmenteerd. Enerzijds komt door dit de grote verscheidenheid aan diverse informatiebronnen, anderzijds maakt de multi- of single tenant verhuursituatie van gebouwen het lastig om consistente data te verzamelen.
Eigenaren en beheerders van kantoor- en bedrijfspanden die niet kunnen aantonen dat zij zich inzetten voor de verduurzaming van hun vastgoed en deze informatie niet kunnen delen met hun huurders, zullen uiteindelijk uit de gratie raken en moeite hebben om hun panden gevuld te krijgen.